فصل بهاران

                       فصل بهاران شد ببین بستان پر از حور و پری     گویی سلیمان بر سپه عرضه نمود انگشتری

                       رومی رخان ماه وش زاییده از خاک حبش          چون تو مسلمانان خوش بیرون شده از کافری

                       گلزار بین گلزار بین در آب نقش یار بین            و آن نرگس خمار بین و آن غنچه‌های احمری

                      گلبرگ‌ها بر همدگر افتاده بین چون سیم و زر      آویزها و حلقه‌ها بی‌دستگاه زرگری

                      در جان بلبل گل نگر وز گل به عقل کل نگر           وز رنگ در بی‌رنگ پر تا بوک آن جا ره بری

                      گل عقل غارت می‌کند نسرین اشارت می‌کند       کاینک پس پرده است آن کو می‌کند صورتگری

                      ای صلح داده جنگ را وی آب داده سنگ را          چون این گل بدرنگ را در رنگ‌ها می‌آوری

                      گر شاخه‌ها دارد تری ور سرو دارد سروری            ور گل کند صد دلبری ای جان تو چیزی دیگری

                      چه جای باغ و راغ و گل چه جای نقل و جام مل    چه جای روح و عقل کل کز جان جان هم خوشتری

                                                                            مولانا