یک کامنت

سلام

امروز تو وبلاگ یکی از دوستان مطلبی رو خوندم و خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم و کامنتی که براشون گذاشتم این بود :

خیلی سخته که آدم خودشو با معیارهای یه مادر ایده آل با فاصله خیلی طولانی ببینه آدم ببینه دخترک بزرگ شده و تو در این قضیه حس کنی کوتاهی کرده باشی وقتی که بچه به دنیا نیومده چقدر کتاب روانشناسی می خونی و چه و چه که من میخوام فلان کنم فلان زبان رو در 2 یا 3 سالگی یادش بدم برای پرورش هوشش این کارا رو بکنم بفرستمش تست هوش ازش بگیرن و بگن بچه شما از اینشتین هم با هوش تره یا تا 6 سالگی قرآن رو خوب یادش بدم با تفسیر ولی وقتی نگاه میکنم هیچ کاری نکردم
یاد اون حرف دانشمند روانشناسی می افتم که می گفت وقتی بچه نداشتم شش ایده برای تربیت فرزندم داشتم و الان شش فرزند دارم اما هیچ ایده ای ندارم

من چقدر برای این روزا نقشه کشیده بودم واسه تک تک لحظه هاش برنامه ریزی داشتم اما نمی دونم چی شد من اشتباه می کردم

چی باعث شد همه چی مطابق برنامه پیش نره سر کار رفتن من ، قضایایی که واسمون پیش اومد اما چیزی که میبینم آمیتیس مطابق با نقشه نیست

آمیتیس فراتر از چیزی است که من برنامه ریزی کردم

یه دختر مطابق با سلیقه و خواست خودش ، هر کاری که دوست داشته باشه و بدونه درسته رو می کنه روی عقاید و خواسته هاش تا آخرین حد ممکن پافشاری می کنه و این یعنی شکل گیری شخصیت بسیار قوی در اون 

درسته الان کل قرآن رو بهش یاد ندادم ولی خدا رو شکر که اصول اخلاقی بسیار پاک و مهربونی داره فراتر از همه همسن و سالاش مهربونه سوره های کوچک رو حفظ کرده اما مفهومی

بسیار گیرایی و درک مطلب قوی و همچنی حافظه خیلی خوبی داره

واین تربیتی که کم کم داره در اون شکل میگیره دست های خداوند رو در این تربیت به خوبی می بینم و سپاسگزارم

چقدر من این دعای حضرت ابراهیم ع رو دوست دارم

رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلاَةِ وَمِن ذُرِّيَّتِي رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاء              سوره ابراهیم آیه 40

پ ن : عکسهای مربوط به تولد آمیتیس و پیش دبستانی رفتنش رو تو پست بعدی میذارم